dijous, 26 de maig del 2011

Sensual


Estuvimos hablando tanto tiempo, tantas horas, tantos días, que conocíamos hasta el secreto más íntimo el uno del otro. Era magia, era amistad, eras tu y yo...
Pero aquella tarde se rompió todo. Rompimos el último de los tabús que teníamos entre los dos.
No fue ninuguna excusa, pero estábamos bien. Todo fluía entre nosotros, ¿verdad?
Te invité a entrar. Se que no soy muy bueno en ordenar mi casa, pero tu lo sabías. Me decías que era el toque cálido que tenía mi casa: El desorden...a ti te gustaba.
Te cogí de la mano y te llevé a mi habitación para enseñarte el último libro que estaba leyendo...
No entiendí nada...
¿Porqué cuando te cogí la mano ese día fué diferente? Me extremecí y, noté lo mismo en ti.
Me giré hacia ti y te cogí la otra mano. No dijistes nada, sólo me mirabas. Me llenaste con tu mirada, tuve la sensación de plenitud y, tu me transmitías conexión, calidez...
Mi estómago se encogió por un momento, me acercaba a ti, poco a poco, hasta que tu frente y mi frente se juntaron...hubo silencio, pero lo entendía todo.
Te besé, como no he besado. No hubo ni un segundo de sequedad, todo era húmedo...agradable, sensual.
Ya no eras mi amiga...necesitaba el contacto..
De repente, con un leve gesto dejé caer la blusa que cubría tu cuerpo.
Me sacaste la camiseta con cuidado, acariciaste mi pecho y te acercaste buscando la seguridad de mi cuerpo. Confiastes en mi y te dajaste llevar.
Cerrastes los ojos mientras que mi boca besaba tu cuello. Con un simple suspiro noté cual era el camino a seguir. Seguí besando tu cuello, te di la vuelta, para besar la espalda, mientras acariciaba tus pechos...

Nos echamos en la cama para seguir con el juego que nos habímos inventado...
Hasta que te tomé y, con un grito en carne viva, me cogistes fuerte y arañaste mi espalda con un gesto primitivo...

Podrás olvidar mis palabras, podrás olvidar lo que fui...pero nunca olvidarás como te hice sentir. Pero que sepas que yo no olvido, nunca olvido y menos de quien me hizo, también, sentir.

Petons

PEP

divendres, 20 de maig del 2011

I ara què?



I ara què?
Ara se qui sóc, però sol
Ara se el que no vull, però no se el que vull
Ara estic sencer, però no ho comparteixo
Ara parlo, però no tinc orelles
Ara se...a qui li explico?


PEP

dimecres, 18 de maig del 2011

dijous, 5 de maig del 2011

Si buscas ayuda, chungo, esta noche estoy solo conmigo.


Deja que la lluvia acaricie tus párpados
y que la humedad se clave en tu piel,
deja que esta noche tus pies anden descalzos,
no los pares si empiezan a correr.
Deja que el deseo por una vez se cumpla,
deja que el silencio te susurre otra vez,
deja que tu ausencia en una depresión se hunda,
deja que el niño que llevas dentro vuelva a nacer.

Deja que la gente pase a ambos lados sin tocarte
y que el neón de la noche se clave en tu sien,
deja que la duda que hay en tu mente no pregunte
y que no se clave, que ni siquiera hable
y que se muera solo por esta vez.

Deja que los coches te salpiquen cuando pasen,
que mojen tu risa, con tu puta prisa antes de morder
esa manzana envenenada por un jodido martes,
que se pregunten que haces en la calle,
que no se den cuenta de ese detalle.

Que esto es un paseo como los de antes,
el que nadie se busca, nadie quiere encontrarse,
que todo se vuelca en un vaso vacío,
que no hay más nostalgia que la de perderse.
Si duele un recuerdo, te cura el olvido,
si duele la cabeza, con Hemicraneal vale.
si buscas ayuda, chungo, esta noche estoy solo conmigo.

diumenge, 1 de maig del 2011

Demonios son mis temores...


Dime donde Vas Pobre Diablo
dime si es que te han desheredado
Pues Si Menudos Cabrones
Soy Caballo Sin Establo
Oye Me Han Echado Del Infierno
Dicen Que Es Que Me Falta Un Pecado
Yo Quise Quedarme Dentro, Prometí Estarme Callado
Pero Ni Con Mi Silencio, Ni Siendo Yo Muy Diablo
Demonios Son Mis Temores, Demonio Es Tanto Llanto
Demonios En El Mar De Dudas, Donde Se Asusta El Espanto
Que El Diablo Es El Olvido
Porque El Olvido Es Chinarse Las Venas
Perder La Primavera, Buscar Lo Perdido
Quitarse Lo Muebles De La Cabeza
Soñar Que Despiertas En Un Barco Hundido
Yo Me Mantengo Con El Alma En Vela
Quitándome Las Penas Soñando Contigo
Quemando Mas Leña, Echándole Mas Tela
Probando El Sabor De Tu Copa De Vino
Demonio Vente Al Infierno, Vente Donde Yo Te Tenga Al Lado
Que El Infierno Es Un Oasis, En Un Desierto De Llantos
Que El Infierno Solo Te Quema,
Cuando El Fuego Nunca Te Ha Quemado
Y Habiendo Ardido Piensas, Ya No Te Hacen Falta Mantos
Que Yo Solo Tengo Mi Hoguera
Vente Que Te, Vente Que Te, Vente Que Te,
Estoy Esperando
Demonios Son Mis Temores, Demonio Es Tanto Llanto
Demonios En El Mar De Dudas, Donde Se Asusta El Espanto
Que El Diablo Es El Olvido
Porque El Olvido Es Chinarse Las Venas
Perder La Primavera A Buscar Lo Perdido
Quitarse Los Muebles De La Chaveta
Soñar Que Despiertas En Un Barco Hundido
Yo Me Mantengo Con El Alma En Vela
Quitándome Las Penas Soñando Contigo
Quemando Mas Leña, Echándole Mas Tela
Probando El Sabor De Tu Copa De Vino
Porque El Olvido Es Chinarse Las Venas
Perder La Primavera
Buscar Lo Perdido
Quitarse Los Muebles De La Quijotera
Soñar Que Despiertas En Un Barco Hundido.

Ya no me acuerdo...


Esta mañana
Ya no me acordaba
Cómo tocaban mis dedos
Esa guitarra que era
Para mí tu cuerpo
Ya no me acordaba lo que sentía
Cuando acariciaba tu pelo
Ya no me acuerdo
Si tus ojos eran marrones o negros
Como la noche o como el día
Que dejamos de vernos
Sólo recuerdo que llovía y que quedamos
En la parada del metro
Pero haciendo un gran esfuerzo,
Aún veo tu mirada
En cada espejo de cada ascensor
Donde cada noche
Me sube hasta el cielo
De moteles invernadero
Donde se jura algo tan efímero…
Ya no me acuerdo
Ni de tu risa
Ni de tu prisa
Por darme un beso
Ni qué botón
De tu camisa
Desabrochaba primero.
Ni qué rumba me bailabas
Cuando querías robarme el sueño
Dicen que el tiempo y el olvido
Son como hermanos gemelos
Que vas echando de más
Lo que un día echaste de menos
Yo qué culpa tengo
Si ya no me acuerdo
Pero haciendo un gran esfuerzo,
Aún veo tu mirada
En cada espejo de cada ascensor
Donde cada noche
Me sube hasta el cielo
De moteles invernadero
Donde se jura algo tan efímero
Y tan eterno,
Ya no me acuerdo,
Ya no me acuerdo.